Beheerder trekt stekker uit MAA; provincie houdt fossiele hoop levende

Maastricht Aachen Airport (MAA) blijft een Limburgs hoofdpijndossier. Letterlijk én figuurlijk. Na afwaaiende dakpannen, geluids-, lucht- en stankoverlast trok vandaag de exploitant Ismail Durmaz van MAA zich uit het project terug. Gedeputeerde Staten Limburg besloot eenzijdig tot het overnemen van de aandelen voor een symbolisch bedrag.

Echter, daar blijft het niet bij. Nu al wordt door GS om € 5,3 miljoen extra investeringen gevraagd (waarvan € 2,3 miljoen uit een eerder gevormde reserve). Niet uit te sluiten is dat nog meer miljoeneninvesteringen nodig zijn om MAA überhaupt in leven te houden. Ook al is het uitbaten van een luchthaven geen provinciale taak, desalniettemin kwam GS tot dit besluit. Daarmee blijft de provincie de broek ophouden van een fossiele industrie, weggezonken in een economisch moeras. ‘Als het bedrijfsleven het zelf niet rooien kan, dan schiet de overheid wel te hulp’ moet de gedachte luiden bij GS. Mét overheidsgelden uiteraard.

De Limburgse Partij voor de Dieren-fractie heeft sinds jaar en dag een voortrekkersrol gespeeld in het MAA-dossier. Niet alleen hamerde de PvdD op de milieu-impact van MAA, maar ook de financieel bodemloze put die MAA voor de provincie Limburg is. En blijft, als het aan GS ligt. Hoe langer, hoe meer wordt het ongeloofwaardiger dat MAA daadwerkelijk economisch bestaansrecht heeft.

Wat PvdD Limburg betreft dient eenieder in tijden van klimaatverandering zijn steentje bij te dragen. De burger, de overheid, de (land)bouw en ook de luchtvaartindustrie. Als er ooit een effectief klimaatbeleid had moeten komen van GS Limburg, dan heeft de provincie hiermee een grote kans laten liggen; daarmee voorbijgaande aan haar eigen collegeprogramma.

De dupe hierdoor? De belastingbetaler, de omwonenden, het milieu… GS blijft er eigenhandig voor zorgen dat multinationals kunnen blijven aanvliegen op Limburgs grondgebied. Het gezegde ‘beter ten halve gekeerd, dan ten gehele gedwaald’ blijkt GS dan ook vreemd te zijn. Tot op heden blijft MAA daarmee een gebed zonder end.