Lang leve de innovatie: Wij van LLTB adviseren LLTB

HET BETOOG – Met stijgende verbazing en verontwaardiging las ik vorige week het stuk van voorzitter Léon Faassen van de Limburgse Land- en Tuinbouwbond (LLTB) in De Limburger. Ongunstige rapportages en wetenschappelijke uitkomsten worden in twijfel getrokken, dooddoeners en geschiedvervalsing met de bijhorende semantiek passeren de revue.

Het is natuurlijk makkelijk voorbijgaan aan hoe de stikstofproblematiek nu daadwerkelijk tot stand gekomen is. Reeds eind jaren zeventig van de vorige eeuw kwamen Europese landen overeen om de natuur te beschermen, hetgeen inhield dat bebouwing, wegen en agrarische industrie geen plek konden vinden in de nabijheid van Natura 2000-gebieden. Dat toch aan deze milieumaatregelen getornd werd, kwam door toedoen van PvdA’er Samsom en huidig Limburgs gedeputeerde Koopmans van het CDA. Hun beider wetsvoorstel moest het makkelijker maken om te bouwen in de buurt van Natura 2000-gebieden, en de overheid zou natuurherstelmaatregelen op zich nemen. Enkel PvdD en GroenLinks stemden toentertijd tegen.

Megastallen

Dat de bestuursrechter nu vraagtekens zet bij de hele gang van zaken en de aanpak van overheid buitenspel zet, vormt mijns inziens een schoolvoorbeeld van rechtstaat Nederland. Deze hele gang van zaken vond ik echter niet terug in het ‘mini-college’ van Faassen over de oorzaak van de crisis. Dat in hetzelfde tijdsbestek het aantal landbouwers door moordende concurrentie is afgenomen, maar de veestapel is toegenomen (lees: megastallen) valt al helemaal niet uit het stuk op te maken. Deze megastallen worden uitgerust met de allernieuwste technologieën zodat genoeg ammoniak wordt ‘afgevangen’.

Uit onderzoek blijkt echter maar al te vaak dat de door bedrijven beloofde ­hoeveelheden bij lange na niet gehaald worden. Ik hoop dan ook dat deze allernieuwste technologieën niet van hetzelfde bedenkelijke niveau zijn als de plofkip, de Holstein-Frisian koe of laagstamfruitbomen, andersoortige innovaties in de land- en tuinbouw. Innovaties die tegelijkertijd het Zuid-Limburgse landschap en de natuur ontdaan hebben van hun karakter. Het gedweep over het mogelijk aantasten van dat landschap door Faassen stuit mij dan ook zeer tegen de borst. Dit is al lang aangetast, en wel door de ‘innovaties’ van de land- en tuinbouw.

Buitenland

‘Typisch Limburgse’ Holstein-Frisian koeien kwamen vroeger niet voor in het Zuid-Limburgse heuvelland. En niet alleen zijn deze dieren afkomstig uit het buitenland, ze worden ook gehouden voor het buitenland. Slechts een summier percentage wordt gehouden voor de Nederlandse markt. De rest gaat naar het buitenland. De lusten voor de exportmarkt; de lasten voor Nederland. Dat boeren daardoor in een ratrace terechtkomen, ach… Of zoals LLTB het zou verwoorden: ‘Wij zorgen voor de dagelijkse boterham’.

Hoogstamfruit

De wel toentertijd gehouden koeien konden grazen in weilanden getooid met hoogstamfruitbomen. Eeuwenlang werden dieren als het Limburgs varken, Mergellandschaap en -hoen op natuurlijke manier buiten op het land gehouden, en niet de ganse dag door binnen in een stal. Over ‘ammoniak afvangen’ maakte niemand zich druk en wel hierom: het vee kon buiten beschutting vinden onder de ‘ammoniak-afvangers’ van weleer: regionale rassen aan hoogstamfruitbomen.

Dat deze schier uitgestorven zijn en gekapt zijn ten faveure van die andere innovatie de laagstamfruitboom, die niet alleen een veel korter leven beschoren is en tegelijk veel minder stikstof opvangt, valt niet terug te lezen. Niet verwonderlijk: de gigantische hoeveelheid mest moet tegenwoordig dan ook met reusachtige tractoren in het veld gespoten worden en hoogstamfruitbomen staan die machines alleen maar in de weg. Of zoals men het bij LLTB zou zeggen: Lang leve de innovatie in de land- en tuinbouw.

Pascale Plusquin is Provinciale Statenlid voor de Partij voor de Dieren