Taart

Vorige week mochten we met Provinciale Staten vergaderen over de programmabegroting 2025: hoe de centjes het komend jaar verdeeld gaan worden. Statenleden mogen namens hun partij dan proberen een puntje van de taart aan hun eigen idealen toe te wijzen, en ook de Partij voor de Dieren heeft dat met veel enthousiasme willen doen.

We wilden dat de gedeputeerde zich zou aansluiten bij de regionale overlegtafels die spreken over de problemen rond de lelieteelt in het noorden van Limburg. In de lelieteelt wordt het meest nare landbouwgif gebruikt, en dat spul wil je niet in de buurt van je school, natuurgebied of moestuin hebben. Tot onze spijt werd bleek daar niemand toe bereid, en werd door de gedeputeerde verwezen naar de keurende instantie Ctgb.

Het Ctgb bekijkt van gebruikte landbouwgiffen in Nederland wat het effect is op milieu, natuur, dieren en de gezondheid van mensen. Helaas duren deze onderzoeken lang, en loopt het Ctgb vaak achter de feiten aan. Ook kijken zij niet naar het stapeleffect van het gif door de jaren heen op ons lichaam of het milieu, of naar het effect van het combineren van middelen.

Al met al voldoet de drogreden “het Ctgb heeft het goedgekeurd” dus niet als maatstaf voor een verantwoord gebruik van landbouwgif. Die motie heeft het met slechts 9 stemmen voor helaas niet gehaald. Nu gaan we er samen met andere partijen verder over in gesprek. Wij kunnen en willen ons niet neerleggen bij deze uitkomst.

PFAS is ook al zo’n prettig goedje. De Limburgse natuur en haar inwoners zouden mogen rekenen op schoon water en een schone bodem. Daarom vroegen we Gedeputeerde Staten om samen met andere Provincies, waterschappen en gemeentes een brandbrief aan het Rijk te sturen, met het verzoek concrete actieplannen te formuleren om de PFAS vervuiling een halt toe te roepen. Nu eventuele Europese regelgeving nog jaren op zich kan laten wachten, is het noodzakelijk om landelijk en regionaal onmiddellijk in actie te komen.

PFAS breekt niet af, verdampt niet, en is een groot gevaar voor de gezondheid van mens en natuur. Het wordt in Nederland wél gewoon nog steeds geproduceerd en geloosd in onze rivieren. We moesten onze motie hierover aanhouden, maar het laatste woord is er nog niet over gezegd.

We wilden ook niet nalaten om de juridische problematiek rond de Zeer Zorgwekkende Stoffen aan te kaarten. Daarvoor geldt een zogenaamde “minimalisatieverplichting”, die we als Provincie nu naast ons neer lijken te leggen. Dat dat niet kan, was de gedeputeerde met ons eens, en in toezegging 9584 kregen wij de belofte dat gedeputeerde in een zal rapporteren over de inzet van de Provincie Limburg op de reductie van Zeer zorgwekkende stoffen (ZZS) waarbij de wettelijke minimalisatieverplichting zal worden gebruikt als maatstaf. Een kleine winst. We houden dit in de gaten en komen erop terug.

We zagen deze week in de media veelvuldig dat we in Limburg zo verheugd zijn met de miljoenen die worden gereserveerd voor het bevorderen van de Limburgse taal. Cultureel erfgoed is belangrijk, dat vinden wij ook, maar deze verdeling van ons belastinggeld voelt wel een beetje als het versieren van een taart, terwijl het huis waarin je woont in brand staat.

We willen de Limburgers vragen de ogen niet te sluiten voor de echte crisis om ons heen, en samen met de Partij voor de Dieren voorrang te geven aan de grote opgave die voor ons ligt: het realiseren van een veilige wereld, waarin onze kinderen en kleinkinderen gezond kunnen opgroeien.

Als het huis dan niet meer in brand staat, komt die taart vanzelf.